جواد بدیعزاده
تصنیف همایون
- همایون - جلوه گل
- کمپانی: صفحات هیز مسترز ویس
- تار: عبدالحسین خان شهنازی
تصنیف همایون از جواد بدیعزاده
همایون – جلوه گل
صفحات هیز مسترز ویس
شاعر: نورالله همایون
تار: عبدالحسین خان شهنازی
زنده‌یاد جواد بدیعزاده خواننده، موسیقی‌دان و آهنگساز مشهور و برجسته ایرانی بود. نخستین ضبط از آواز بیات تهران با صدای جواد بدیعزاده به همراهی ویولن ابوالحسن صبا انجام شد.
بدیعزاده علاوه بر خوانندگی در امر آهنگسازی نیز شهرت داشت. در سال ۱۳۰۴ که کمپانی انگلیسی صفحه‌پرکنی «هیز مسترزویس» به قصد تهیه و ضبط صفحه از نواخته‌ها و خوانده‌های هنرمندان ایرانی نماینده خود را به ایران اعزام کرد و شعبه خود را در تهران گشود، بدیعزاده به عنوان نخستین خواننده مرد، با معرفی و توصیه عبدالحسین خان شهنازی انتخاب شد و اولین صفحه او با عنوان «جلوه گل» روانه بازار شد که شامل دو قطعه آواز و سه تصنیف ساخته‌های خودش بود. از آن پس تا سال ۱۳۱۴ بدیعزاده ۲۴ تصنیف ساخت که همه روی صفحه ضبط شده‌است. او در سال‌های بعد در سفرهایی به حلب و بیروت و برلین و شبه قاره هند، بر شمار ضبط آهنگ‌های خود افزود. از میان آفریده‌های معروف او می‌توان از سرود «ایران، کشور داریوش» و ترانه‌های جلوه گل، داد دل، دل افسرده، هدیهٔ خاک، گل پرپر و «خزان عشق» یاد کرد. «خزان عشق» که تا زمان ما جاذبهٔ خود را حفظ کرده در سال ۱۳۱۳ در پیوند با متنی عاشقانه از «رهی معیری» ساخته شده‌است.
نورالله همایون (۱۲۸۶-۱۳۷۰ ش) از ترانه‌سازان برجسته بود كه گوشه‌گیری و جنجال گریزی او باعث گمنامی نسبی او شد، درحالی كه بخش مهمی از ترانه‌های اوایل قرن شمسی حاضر، حاصل طبع اوست. نورالله همایون مردی شاعر و ادیب و سخن‌سنج بود و سال‌ها در بخش اداری خدمت كرد. از او كتاب پنج چكامه یادگار مانده است و دفتری ازاشعار و تصنیف‌های او منتشر نشده است. كلام ترانه‌های «جلوه گل» (آهنگ عبدالحسین شهنازی و صدای بدیعزاده) و اكثر آثار بدیعزاده از اوست.
عبدالحسین شهنازی، از نوازندگان سرشناس تار در آغاز سدهٔ ۱۴ هجری بود. وی فرزند آقا حسینقلی فراهانی و برادر کوچک علی اکبر شهنازی است.
عبدالحسین شهنازی، تار را نزد برادر بزرگ‌تر خود، علی‌اکبر شهنازی آموخت. وی از هنگام تأسیس رادیو، از نخستین نوازندگانی بود که در رادیو ساز زد. او با نوازندگانی چون ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، حسین تهرانی، حبیب سماعی و مرتضی نی‌داود و خوانندگانی مانند جلال تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، جواد بدیعزاده همکاری کرد.
━━━━━━━━━━━━━━
ویدیوهای مرتبط:
بانو نوا – گلعذار
رضاقلی‌میرزا ظلی – بیات اصفهان
آواز خوانی اقبال السلطان “ابوالحسن اقبال‌آذر”
━━━━━━━━━━━━━━
شعر:
جلوه‌ی گل، بوی سنبل
ناله‌ی چنگ، بانگ بلبل
کرده صحن چمن پر ز غلغل
شبنم صبح بر چهره‌ی گل
مطرب آهنگ را تازه‌تر کن
وز دل خویشتن نغمه سرکن
زخم دل تار به زخمه میازار
ناله‌ی تار کمتر برون آر
بگو به ساقی ای نسیم سحری، شد سپری، عهد خزان
بیا به عاشقان بپیما قدحی، خون دل، دخت رزان
از غم عشق، شد دلم خون
وز ره چشم، رفت بیرون
ای عشق آخر کردی بی‌خبرم
با یک جلوه بردی دل ز برم
ز آتشت ای عشق، این دل زارم، گشته پریش
آتشی اما، در دل عاشق، مرحم ریش
تو آخر ای عشق چه‌ای؟ رهزن دل، بلای جان‌ها
از آتش پرشررت، سوخته شد، چه خانمان‌ها
باعث آه و بیداد و ناله
از چکاوک بود عشق لاله
ساقی اگر برخیزد، باده به جامم ریزد، جان من از می فروزد
مطرب اگر بنشیند، حالت عاشق بیند، شعله‌ی عشق‌ش بسوزد
برکشد از پرده‌ی بیداد بیرون
ناله‌ی روح‌بخش «همایون»
━━━━━━━━━━━━━━
تصنیف همایون از جواد بدیعزاده
همایون – جلوه گل
صفحات هیز مسترز ویس
شاعر: نورالله همایون
تار: عبدالحسین خان شهنازی
زنده‌یاد جواد بدیعزاده خواننده، موسیقی‌دان و آهنگساز مشهور و برجسته ایرانی بود. نخستین ضبط از آواز بیات تهران با صدای جواد بدیعزاده به همراهی ویولن ابوالحسن صبا انجام شد.
بدیعزاده علاوه بر خوانندگی در امر آهنگسازی نیز شهرت داشت. در سال ۱۳۰۴ که کمپانی انگلیسی صفحه‌پرکنی «هیز مسترزویس» به قصد تهیه و ضبط صفحه از نواخته‌ها و خوانده‌های هنرمندان ایرانی نماینده خود را به ایران اعزام کرد و شعبه خود را در تهران گشود، بدیعزاده به عنوان نخستین خواننده مرد، با معرفی و توصیه عبدالحسین خان شهنازی انتخاب شد و اولین صفحه او با عنوان «جلوه گل» روانه بازار شد که شامل دو قطعه آواز و سه تصنیف ساخته‌های خودش بود. از آن پس تا سال ۱۳۱۴ بدیعزاده ۲۴ تصنیف ساخت که همه روی صفحه ضبط شده‌است. او در سال‌های بعد در سفرهایی به حلب و بیروت و برلین و شبه قاره هند، بر شمار ضبط آهنگ‌های خود افزود. از میان آفریده‌های معروف او می‌توان از سرود «ایران، کشور داریوش» و ترانه‌های جلوه گل، داد دل، دل افسرده، هدیهٔ خاک، گل پرپر و «خزان عشق» یاد کرد. «خزان عشق» که تا زمان ما جاذبهٔ خود را حفظ کرده در سال ۱۳۱۳ در پیوند با متنی عاشقانه از «رهی معیری» ساخته شده‌است.
نورالله همایون (۱۲۸۶-۱۳۷۰ ش) از ترانه‌سازان برجسته بود كه گوشه‌گیری و جنجال گریزی او باعث گمنامی نسبی او شد، درحالی كه بخش مهمی از ترانه‌های اوایل قرن شمسی حاضر، حاصل طبع اوست. نورالله همایون مردی شاعر و ادیب و سخن‌سنج بود و سال‌ها در بخش اداری خدمت كرد. از او كتاب پنج چكامه یادگار مانده است و دفتری ازاشعار و تصنیف‌های او منتشر نشده است. كلام ترانه‌های «جلوه گل» (آهنگ عبدالحسین شهنازی و صدای بدیعزاده) و اكثر آثار بدیعزاده از اوست.
عبدالحسین شهنازی، از نوازندگان سرشناس تار در آغاز سدهٔ ۱۴ هجری بود. وی فرزند آقا حسینقلی فراهانی و برادر کوچک علی اکبر شهنازی است.
عبدالحسین شهنازی، تار را نزد برادر بزرگ‌تر خود، علی‌اکبر شهنازی آموخت. وی از هنگام تأسیس رادیو، از نخستین نوازندگانی بود که در رادیو ساز زد. او با نوازندگانی چون ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، حسین تهرانی، حبیب سماعی و مرتضی نی‌داود و خوانندگانی مانند جلال تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، جواد بدیعزاده همکاری کرد.
━━━━━━━━━━━━━━
ویدیوهای مرتبط:
بانو نوا – گلعذار
رضاقلی‌میرزا ظلی – بیات اصفهان
آواز خوانی اقبال السلطان “ابوالحسن اقبال‌آذر”
━━━━━━━━━━━━━━
شعر:
جلوه‌ی گل، بوی سنبل
ناله‌ی چنگ، بانگ بلبل
کرده صحن چمن پر ز غلغل
شبنم صبح بر چهره‌ی گل
مطرب آهنگ را تازه‌تر کن
وز دل خویشتن نغمه سرکن
زخم دل تار به زخمه میازار
ناله‌ی تار کمتر برون آر
بگو به ساقی ای نسیم سحری، شد سپری، عهد خزان
بیا به عاشقان بپیما قدحی، خون دل، دخت رزان
از غم عشق، شد دلم خون
وز ره چشم، رفت بیرون
ای عشق آخر کردی بی‌خبرم
با یک جلوه بردی دل ز برم
ز آتشت ای عشق، این دل زارم، گشته پریش
آتشی اما، در دل عاشق، مرحم ریش
تو آخر ای عشق چه‌ای؟ رهزن دل، بلای جان‌ها
از آتش پرشررت، سوخته شد، چه خانمان‌ها
باعث آه و بیداد و ناله
از چکاوک بود عشق لاله
ساقی اگر برخیزد، باده به جامم ریزد، جان من از می فروزد
مطرب اگر بنشیند، حالت عاشق بیند، شعله‌ی عشق‌ش بسوزد
برکشد از پرده‌ی بیداد بیرون
ناله‌ی روح‌بخش «همایون»
━━━━━━━━━━━━━━
