رفیق اصفهانی
رفیق اصفهانی » غزلیات »
غزل شماره ۷۰ رفیق اصفهانی
چه باشد گر ترا ویرانه ی من خانه ای باشد
تو گنجی گنج را جا گوشه ی ویرانه ای باشد
نباشد بزم تو جای من دیوانه جای من
به کنج گلخنی یا گوشه ی ویرانه ای باشد
ز پا اندازدم اندوه دوران گرنه یک ساعت
به دستم شیشه ای یا بر کفم پیمانه ای باشد
نباشد آشنا گر با من آن بیگانه وش، بهتر
که شب با آشنایی روز با بیگانه ای باشد
کجا ماند نهان راز من رسوا اگر از من
به هر سو قصه ای و هر طرف افسانه ای باشد
مکن منعم بکوی آن پری، گر باشم آشفته
که در هر جا پریروئی بود دیوانه ای باشد
نباشد جا اگر در خانه اش ما را رفیق آن بس
که در شهری که باشد خانه ی او، خانه ای باشد
- چه باشد گر ترا ویرانه ی من خانه ای باشد
- نباشد بزم تو جای من دیوانه جای من
- ز پا اندازدم اندوه دوران گرنه یک ساعت
- نباشد آشنا گر با من آن بیگانه وش، بهتر
- کجا ماند نهان راز من رسوا اگر از من
- مکن منعم بکوی آن پری، گر باشم آشفته
- نباشد جا اگر در خانه اش ما را رفیق آن بس
- تو گنجی گنج را جا گوشه ی ویرانه ای باشد
- به کنج گلخنی یا گوشه ی ویرانه ای باشد
- به دستم شیشه ای یا بر کفم پیمانه ای باشد
- که شب با آشنایی روز با بیگانه ای باشد
- به هر سو قصه ای و هر طرف افسانه ای باشد
- که در هر جا پریروئی بود دیوانه ای باشد
- که در شهری که باشد خانه ی او، خانه ای باشد
